In de volksmond wordt er al snel beweerd dat het gebruik van een ‘wegenis’ gedurende meer dan dertig jaar bepaalde rechten zou opleveren. Stel: X gebruikt al jaren een strook grond, eigendom van Y, als weg om zijn percelen te bereiken. Op een zeker ogenblik beslist Y om zijn stuk grond te bewerken en verbiedt Y dat X nog langer gebruik maakt van de door X gecreëerde ‘weg’. Kan X, op grond van het jarenlange gebruik, aanspraak maken op bepaalde rechten? De vraag is bijgevolg of het loutere gebruik gedurende jaren uiteindelijk een last met zich meebrengt voor het lijdende erf (Y) ten voordele van het heersende erf (X) en of aldus erfdienstbaarheden (in het bijzonder een recht van overgang en een recht van uitweg) zijn ontstaan.

Begin van deze maand verscheen er het bericht in het nieuws dat een e-mail niet langer voldoende zou zijn om de (ver)koop van een huis te bewijzen.  Men verwijst hiervoor naar een arrest van het Hof van Beroep dd. 19 december 2016.  Evenwel betreft dit een arrest waar het Hof haar eerder standpunt – o.a. veruitwendigd in haar arrest dd. 24.06.2013 - bevestigd.  Een analyse.

De Wegverkeerswet voorziet strenge straffen voor het plegen van vluchtmisdrijf. Ten onrechte wordt soms gedacht dat er pas sprake is van vluchtmisdrijf wanneer een autobestuurder een ander aanrijdt, deze persoon voor dood achterlaat, en vervolgens de vlucht neemt in de hoop niet vervolgd te worden voor zijn daden. Dit is niet het geval : vluchtmisdrijf kent in de Wegverkeerswet immers een veel ruimere invulling. Voorts lijken weinigen het onderscheid te kennen tussen vluchtmisdrijf en het ‘niet ter plaatse blijven’. Er bestaat tussen beide nochtans een belangrijk verschil in bestraffing.